Kwazary to jasne obiekty, które są zasilane materiał opadający na supermasywną czarną dziurę znajdującą się w centrum galaktyki we wczesnym Wszechświecie. Według teorii dwie bogate w gaz galaktyki łączą się, a grawitacyjne oddziaływania powodują spadek materii na supermasywną czarną dziurę w jednej lub w obu galaktykach. Efekty widzimy w postaci kwazara.
Zespół naukowców, którym kierował dr Takuma Izumi, użył sieci radioteleskopów Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), aby zbadać najdawniejszą znaną parę bliskich kwazarów (najmłodszą pod względem wieku Wszechświata w momencie zachodzenia obserwowanych procesów). Oszacowania wskazują, że obiekty te istniały już w momencie, gdy Wszechświat miał 900 milionów lat (przesunięcie ku czerwieni z = 6,05). Obiekty te są słabe, co sugeruje, że kwazar jest we wczesnej fazie swojej ewolucji.
Dzięki ALMA opracowano mapę galaktyk macierzystych kwazara i pokazano, że są one połączone „mostem” gazu i pyłu. To wyraźna sugestia, iż galaktyki są w trakcie procesu łączenia się. Obserwacje pozwoliły określić, że obie galaktyki są bogate w gaz, co rodzi nadzieję na zwiększenie aktywności kwazara w przyszłości. Zderzenie galaktyk z pewnością pobudzi też gwałtowny wzrost procesów gwiazdotwórczych.
Parę tę odkrył Yoshiki Matsuoka, korzystając z japońskiego teleskopu Subaru, a dalsze badania przeprowadził zespół Takumy Izumiego. Wyniki badań ukazały się w „The Astrophysical Journal”. Nazwy kwazarów to SC J121503.42-014858.7 oraz HSC J121503.55-014859.3.