Badania naukowców ujawniają: pustynia Gobi była niegdyś porośnięta roślinnością

Badania naukowców ujawniają: pustynia Gobi była niegdyś porośnięta roślinnością

„`html

Odkrycia archeologiczne na Gobi

W rejonie obecnej pustyni Gobi, osiem tysięcy lat temu istniało tętniące życiem środowisko naturalne. Obszar ten obejmował jeziora, które przyciągały grupy łowców i zbieraczy. Tam, gdzie teraz rozciąga się pustynia, kiedyś znajdowały się zielone doliny pełne wody i życia.

Badania zespołu prof. Masojcia

Od 2014 roku zespół pod kierownictwem prof. Mirosława Masojcia z Instytutu Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego prowadzi badania w tym regionie. Odkrycia wskazują, że już 140 tysięcy lat temu na terenie zwanym Krzemienną Doliną istniały paleojeziora.

Profesor Masojć wyjaśnia: „To jest najstarsza data, jaką udało nam się uzyskać z osadów jeziornych. Wiemy, że środowisko umożliwiało egzystencję człowieka od tego czasu aż do okresu wczesnego i środkowego holocenu”.

Międzynarodowa współpraca naukowa

Wyniki badań opublikowane dotyczą stanowiska nad dawnym jeziorem Luulityn Toirom. Polscy naukowcy współpracowali z geologami z Państwowego Instytutu Geologicznego, archeologami z Polskiej Akademii Nauk, Muzeum Archeologicznego w Gdańsku oraz uczonymi z Mongolskiej Akademii Nauk i Uniwersytetu Edukacyjnego w Ułan Bator.

Nowe spojrzenie na osadnictwo ludzkie

Te odkrycia zmieniają dotychczasowy obraz Gobi. Sądzono, że ludzkie osadnictwo mogło rozwijać się tu jedynie w tzw. optimum klimatycznym 8-5 tysięcy lat temu. Tymczasem zespół prof. Masojcia udowodnił, że klimat był znacznie wilgotniejszy, co sprzyjało tworzeniu się siedlisk idealnych do życia.

Znaleziska archeologiczne

Wyniki wykopalisk to w głównej mierze kamienne artefakty, zwłaszcza z jaspisu – erytrofialinowej skały o głębokim, czerwonym kolorze. Profesor Masojć mówi: „Badane przez nas miejsca to pozostałości po obozowisku, gdzie ludzie używali przede wszystkim jaspisu do produkcji narzędzi myśliwskich”.

Znaleziono także rdzenie i wiórki o długości 5-6 cm używane jako wkładki w strzałach. Grupy ludzkie prowadziły mobilny tryb życia, wędrując między masywami górskimi w poszukiwaniu wody i jedzenia.

Adaptacja do zmian klimatycznych

Gdy klimat ulegał pogorszeniu, mieszkańcy opuszczali jeziora i kierowali się ku górom Ałtaju. Archeolodzy odkryli tam ślady obecności człowieka sprzed 27 tysięcy lat i ząb dorosłego mężczyzny datowany na 25 tysięcy lat – najstarsze ludzkie szczątki odkryte w Mongolii.

Profesor Masojć podsumowuje: „Społeczności zamieszkujące nad jeziorami, gdy warunki klimatyczne stawały się uciążliwe, uciekały w tereny wyżynne, które traktowały jako refugia”.

„`